"Luz e sombra", enviado y escrito por Ruco
Na lamela orballa con lentitude; cada pinga parece agardar o empurrón do vento para moverse, e no intre de agardar, fórmase un fume de incenso enriba dos carballos; éstes, cunha calma de pesadelo, e noutra agonía estacional de outono, permiten as tebras da noite pendurar das súas follas. Unha voráxine de silvas e fentos, lame as pólas máis baixas con desexo.
Baixo un leito de follas e cuberto de vermes, vive un home imposible neste bosque; nacido dunha lamela e baixo a lei da natureza, vive agora ó pé do sol, que acolle ós seus ollos cun raio cegador.
Os seus ollos perseguían ó sol como cazador á presa, cada día achegábase máis, un día acadaba o cumio dun penedo, o seguinte rubía por unha árbore, o outro chega onda un outeiro. Pero necesitaba achegarse máis, e a imposibilidade desto, frustrábao.
Chegou o día no que decidiu voar, facer unhas ás coma as das aguias ou as dos falcóns. Así foi que se puxo ó traballo; coas primeiras, feitas de faísca, lanzouse por unha gándara, e foi rompe-los ósos nunha fervenza; coas segundas, feitas de follas, obtivo un resultado semellante. Cando ía polas décimas, e de novo fracasou; comprendeu entre bágoas que cada intento era un novo fracaso, e que xamáis acadaría os ceos por moito que o tentase.
Pasou un tempo de desesperanza, ata que escoitou algo no seu interior, un laído demente, un berro convulso, unha dor no peito, que rubiu polas súas costas e rebentou na súa cabeza, e cos golpes sentía tantariña-las súas pernas, e ó fin caeu derrubado, perdendo a consciencia.
Espertou coa lama abalaándoo; tentou suspirar pero non puido, tentou falar, pero non sentiu senón un torrente de burbullas pola súa gorxa; cuns ollos opacos tampouco puido ver, pasando a man pola súa face inexpresiva, advertiu que nin sequera tiña face; abraiado, trémulo, cunha doorosa presión no ventre, palpou moi lentamente as súas costas, e encolleuse cun arrepío, cando foi palpando polas inmensas ás, que, noxentas, penduraban das súas costas. Mirou sen ollos cara ó ceo, surxindo dentre as árbores como un anxo dentre as nubes; bateu con forza as ás cara o sol, mentres o vento arrincáballe pingas de lama do seu corpo,¡e os seus ollos abríanse!, rompendo o fío que os pechara.
A cada intre atopábase máis preto das nubes, e cando chegou por enriba delas, pouco a pouco sentiu coma os ceos cubríano de pequenos cristaíños; convertido en xeo, dificultando o seu voo, mentras a rixidez facíase cos seus membros; comezou a caer, chegando ó pouco o golpe contra o mar, cando xa só era cachos do que fora; e alí ficou ás ordes do mar escoitando a resposta da escuridade.
Baixo un leito de follas e cuberto de vermes, vive un home imposible neste bosque; nacido dunha lamela e baixo a lei da natureza, vive agora ó pé do sol, que acolle ós seus ollos cun raio cegador.
Os seus ollos perseguían ó sol como cazador á presa, cada día achegábase máis, un día acadaba o cumio dun penedo, o seguinte rubía por unha árbore, o outro chega onda un outeiro. Pero necesitaba achegarse máis, e a imposibilidade desto, frustrábao.
Chegou o día no que decidiu voar, facer unhas ás coma as das aguias ou as dos falcóns. Así foi que se puxo ó traballo; coas primeiras, feitas de faísca, lanzouse por unha gándara, e foi rompe-los ósos nunha fervenza; coas segundas, feitas de follas, obtivo un resultado semellante. Cando ía polas décimas, e de novo fracasou; comprendeu entre bágoas que cada intento era un novo fracaso, e que xamáis acadaría os ceos por moito que o tentase.
Pasou un tempo de desesperanza, ata que escoitou algo no seu interior, un laído demente, un berro convulso, unha dor no peito, que rubiu polas súas costas e rebentou na súa cabeza, e cos golpes sentía tantariña-las súas pernas, e ó fin caeu derrubado, perdendo a consciencia.
Espertou coa lama abalaándoo; tentou suspirar pero non puido, tentou falar, pero non sentiu senón un torrente de burbullas pola súa gorxa; cuns ollos opacos tampouco puido ver, pasando a man pola súa face inexpresiva, advertiu que nin sequera tiña face; abraiado, trémulo, cunha doorosa presión no ventre, palpou moi lentamente as súas costas, e encolleuse cun arrepío, cando foi palpando polas inmensas ás, que, noxentas, penduraban das súas costas. Mirou sen ollos cara ó ceo, surxindo dentre as árbores como un anxo dentre as nubes; bateu con forza as ás cara o sol, mentres o vento arrincáballe pingas de lama do seu corpo,¡e os seus ollos abríanse!, rompendo o fío que os pechara.
A cada intre atopábase máis preto das nubes, e cando chegou por enriba delas, pouco a pouco sentiu coma os ceos cubríano de pequenos cristaíños; convertido en xeo, dificultando o seu voo, mentras a rixidez facíase cos seus membros; comezou a caer, chegando ó pouco o golpe contra o mar, cando xa só era cachos do que fora; e alí ficou ás ordes do mar escoitando a resposta da escuridade.
1 comentario
Anguper Em Olutac -